Onte soñei…
Que podía
voar coma as aguias reais
surcar centos de
kilómetros
sen unha enchente de cereais.
Crucei campos de
terra
crucei campos
de herba
tons marróns e
verdes
mesturados coas
incoloras cores
das augas
continentais das lagoas.
Collín folgos no
alto das enciñas
a viaxe era
rectilínea
nin serras, nin
cordilleiras
nin vales nin
canóns.
Os meus ollos só
miraban
unha extensa
meseta
que en Galicia
nunca vira
e me sorprendera
un montón.
Cando o soño
remataba
cheguei tamén ao meu destino
atravesando os montes de Castela
viaxara ata a: Idade Media.
Soy la TROVADORA María.
ResponderEliminar¡Que bonito es el POEMA!, si nos fijamos un poco el poema habla un poco de lo que estamos estudiando: serras, cordilleiras, vales, canons, mesetas e Montes de Castela e sen esquecerme a: IDADE MEDIA!!
canóns**
EliminarOla, Trobadora María! Que ben entendiches o poema! Así dá gusto poñerse a trobar!
EliminarXa.MOI BEN MARÍA!!!
ResponderEliminarGrazas pero eres Uxía, Rebeca...?
ResponderEliminare coma sempre son María
Perdón a k che escribiu eso fun eu Uxía.
ResponderEliminar